یک کتاب خیلی خوب
توی این مدت چند تا کتاب خوندم و خودم رو هم دارم عادت میدم که حداقل هفتهایی دو سه تایی فیلم ببینم. از همهی فیلم و کتابها که بگذرم از یکیشون اصلاً نمیشه گذشت!
چندی پیش «حسین سناپور»، توی وبلاگش کتابی رو معرفی کرد و ناراحت بود از اینکه چند سالییه این کتاب خوب چاپ شده ولی متاسفانه اصلاً دیده نشده. اگه این نویسندهی بسیار خوب و فهیم رو بشناسی و بدونی که بههمین راحتی از چیزی تعریف نمیکنه، بیشتر حریص میشی تا ببینی چه کتابی بوده که حتی سناپور هم ازش تعریف کرده.
انصافاً، «حیاط خلوت» فرهاد حسنزاده یکی از بهترین کتابهایی بوده که توی این مدت خوندم. داستانی که غیرمستقیم درباره جنگ و آدمهای خوب و بدِ باقیمونده از همون دوران حرف میزنه. متاسفانه شرایط به سَمتوسویی رفته که وقتی اسم جنگ میاد آدمها ناخواسته اسلحه دست گرفته و مقابلش جبهه میگیرند ولی جنگِ هشت ساله با عراق، واقعیت تلخییه که در تاریخ این مملکت اتفاق افتاده و چه بهتر هنرمندانی باشند تا بتونند این وقایع رو بهخوبی تبدیل به داستان، فیلمنامه، فیلم و تئاتر کنند.
«حیاط خلوت» داستان چند دوست آبادانی است که بعد از مدتها دوباره توی شهر قدیمیشون دور هم جمع میشن. سالهاست که جنگ تموم شده ولی آشور، جسمی و روحی، هنوز جا مونده توی همون دوران پُر بلا. برخلاف دوستانش که با اولین فشنگ، فلنگ رو بستن آشور اسلحهاش رو گذاشته زیر سرش و هنوز داره میجنگه. اونقدر میجنگه که دیگه فراموش میشه «آشور» رو باید با «آ» نوشت، نه «ع»!
حیاط خلوت / فرهاد حسنزاده / نشر ققنوس / چاپ 1386 / 3800 تومن
مشهورترین صفتی که بشه چسبوند تَنگِ این روزها و این دهه و این قرن، همون «عصر ارتباطات» هست. زور زدیم ولی چشممون باز نشد. گویا لنگرهای تمام کشتیها و قایقها و ناوهای مستقر در خلیج فارس، حمله کرده بودن به همون چند سانتیمتر کابلهای نوری تا اینبار فقط ایمیل و جیمیل و هر آنچه که ربطی داشت به رسیدن پیغامی از دوست و رفیقی، نزدیک یا دور، بسته بشه و ما هر بار که خیر سرمون کلیدِ F5 رو میزدیم مواجه بشیم با دیوار بلندِ حاشا و بیلاخی بزرگ که بهمون زُل زده بود و چرکمُرد زیر ناخنهاش بیتوته کرده بود!
و چه بدبخت شدیم ما در این عصر ارتباطات که گویا دوباره باید پناه ببریم به دود و بوق و کبوتر نامهرسون. و هر بار که میخواهیم ساینآت کنیم دل نمیکنیم از دیدن صفحه که انگاری مسافری رو بدرقه میکنیم تا ناکجاآباد که هیچ معلوم نیست دیدار بعدی کی و کجای دنیا باشه. روزگار غریبی است نازنین. ما اینجا، پای این صفحههای مجازی که حقیقیتر از هر واقعیتی شده، مو سفید میکنیم و اسفند دود میکنیم برای باز شدن صفحهی ایمیلهامون. تخممرغ میشکونیم تا جیمیل چشم نخوره و مصون باشه از چشم حسودانی که عجیب هم آسوده هستند این روزها. 
لنچ، بزرگتر از اونی بود که تصور کرده بودم. بندر، بزرگتر و باصفاتر از اونی بود که توی ذهن خودم ساخته بودم. قشم، بزرگتر از اونی بود که با متر خودم، اندازه زده بودم. 
فوتبال دیدن در کنار من، برای کسی که موقع دیدن این بازی نمیتونه هیجاناتش رو کنترل کنه و یهویی در میاره و میپاشه توی صورتِ طرف مقابل، هیچ لطف و صفایی نداره. نود دقیقه بازی رو هم که ببنید اصلاً متوجه نمیشید که من طرفدار کدوم تیم هستم. نه دادی میزنم، نه فحش خوار مادری میدم، و نه شکایتی از اینکه چرا داور آفساید رو نگرفت یا چرا توش نمیره و سرش اینقدر بزرگه! 
این نوشته هیچ کُرکری برای برد پرسپولیس نیست که واقعیت و حکایت ورزش ما اونقدر کثیف هست که من، نه حالی دارم برای استقلالیها کری بخونم و نه عشق و علاقهای که یه جاییام رو برای پرسپولیسیها جر بدم. 
جت لگ شدهایم! بدون اینکه تغییری پیدا کنه توی مبداء و مقصدمون، بدون اینکه کونِ مبارکمون لَمس کرده باشه هیچ صندلی اکنومی یا بیزینس هواپیمایی رو، بدون اینکه طول و عرض جغرافیایی رو طی کرده باشیم و از این سَر دنیا به اون تَه دنیا رفته باشیم، جت لَگ شدهایم. همینجا. توی همین شهر. وسط این همه دوست و آشنا و مولفههایی که از دورانِ پارینه سنگی باهامون رفیق بوده و آشنا، جت لگ شدهایم. همینجا، غربیه شدیم با شهر و دیار و مردم کوچه و بازار این ولایت. 
چند روزی است که ذهنم درگیر این جمله (گویا از 
روزهامون یکی در میون شده! تموم هفته، تقسیم شده به دو روز، شنبه و جمعه. شُکر خدا راضی هم هستیم. یه روز کار میکنیم و یه روز میخوریم و میخوابیم تا صلاه ظهر. تا وقتی آفتاب، از در و دیوار خونه و پنجره بالا بیاد و خورشید خودش رو لوس کنه و ولو بشه رومون. 
اصلاً چهار تا خونه اونورتر چیه؟ فارغ از خودمون که دیوار آجری چیدیم بینِ خود و خودمون و سالهاست که یه سلام علیک درست و حسابی هم نکردیم با دلِ خودمون. آقا دلِ، خانم دلِ حالت چطوره؟ 
اینجا داره برف میاد. اونقدر غریبه شدیم با برف و بارون که وقتی صبح چشمت رو باز میکنی و میبینی زمین سفید شده انگاری در خونه رو برای موجوداتِ ماورایی که از یه سیارهی دیگه اومدن باز کردی. 