من رای میدم
سن بلوغ رو رد کرده بودم ولی رد و اثر جوشهای بلوغ روی صورتم بود که البته لامصب هنوز هم هست! به سن قانونی رسیده بودم. به سنی که میتونستم شناسنامه بهدست، برم پای صندوق و رای بدم. احتمالاً چند بارِ اول رو صرفاً برای اینکه نشون بدم بزرگ شدم رای داده بودم. رفته بودم تا فقط خودی نشون بدم. شناختِ من از جامعه، حکومت، آزادی، امید، سرزمین، وطن، نَفَس، حریم شخصی و... چیزی بود در حد مزه کردن سوهان برادران معروف قم و پشمک حاجعبدالله.
بزرگتر شدم. نِق زدم از در و دیوارِ این مملکت، از بَلبَشویی و خرتوخری، از اینکه هیچ چیزی سرجاش نیست. از اینکه یه روزی قیف هست و یه روزی قیر نیست. از اینکه دارم خشک و پژمرده میشم. از اینکه دارن دو لُپی حَقم رو میخورند و جایگاه من این چیزی نیست که باید باشه و... فکر کردم اینجا دیگه جایی برای موندن نیست. کاسه و کوزه و بقچهی زندگی رو زدم زیر بغل و یاعلی گفتم و سوار هواپیما شدم و رفتم. اونقدر رفتم و رفتم و رفتم تا رسیدم تَه دنیا. یه دریای خیلی بزرگ بود که دیگه اصلاً معلوم نبود پُشتِ اون شهری باشه، آدمی باشه، خونه و زندگی باشه. نموندم و برگشتم. برگشتم تا همین جا قایقی بسازم و اگه قرار به پارو زدن باشه کنار دوست و رفیقهای همزبون خودم، پارو بزنم چون امیدوارم هنوز هم پشت دریا شهری است.
تنها انتخاباتی که انگشت اشارهام رو جوهری نکردم و رای ندادم انتخاباتِ مجلس نهم بود. نه من که خیلیهامون اون روزِ جمعه دل و دماغ نداشتیم از خونه بیرون بیاییم. چرا؟ اَظهر و مِنَ الشَمس هست. و حالا چهار سال گذشته و خوشحالیم از اینکه در انتخابات ریاست جمهوری دوره قبل شرکت کردیم و آثار اون حضور و انتخاب رو میبینیم و حالا هم قطعاً میتونیم با شرکت در انتخابات مجلس، کشور رو به ثبات بیشتر برسونیم.
توی همهی این سالها چیزی که در من جوانه زده، رشد کرده و بزرگ شده «عقلانیت» هست و بهنظرم داشتم امید و آرامش در این مملکت، ارتباط مستقیم به حضورمون در انتخابات داره.
سیویک شهریور، شاید یه چیزی مثل آخرین روز اسفند باشه. البته قبول دارم
اصلاً و ابداً به شدت و غلظتِ حالوهوای دَم عید نیست ولی آخرین روز تابستون،
شروع پاییز، بازشدن مدارس، عقب و جلو شدن ساعتِ رسمی و شروع جنگی هشت ساله،
اتفاقات کمی نیست توی مملکت و تقویم ما که سالهاست خیلی از روزها و شبهاش از بیاتفاقی،
سفید و کِسلکننده مونده. 
و خب توی پاییز همین
حوالی بود که خیلی از آدمهای مُخلص، کمربندشون رو سِفت کردن و رفتن تا سرشاخ بشن
با غولِ بیسر و پای همسایه. آدمهای بزرگی که گذشتن از همهی زندگیشون. خیلی از
ماها نمیگذریم از سَرسوزن پول و اعتبار و مال و زمین و سفرهی خونهمون ولی آدمهایی
بودند، که حالا انگار افسانه شدند، که حالا انگار دیگه از این جنس آدمها وجود
نداره، آدمهایی که توی یه مقطعی از تاریخ بودن و ما خیلی خوششانس بودیم که دیدیم
اون آدمهایی رو که پنداری حالا دیگه نسلشون منقرض شده. آدمهایی که بهراحتی
گذشتند از «همهی زندگیشون.»
متاسفانه اینبار خداداد عزیزی درست میگفت. اون خوب میدونست که قراره
بازی مسخرهای برگزار بشه تا تموم اسطورههای سالهای گذشتهی و نزدیک فوتبال و
ورزشِ این مملکت به بازی گرفته بشن. 
حالا دیگه «خیانت» واژهی گمشدهای نیست که وقتی اسمش رو شنیدی، ابرویی بالا بندازی، چینی به پیشونیات اضافه بشه و یه چشمت رو ببندی و بگی: «این اصطلاح رو یه جایی شنیدم، ولی یادم نیست کجا!»
جامعه عوض شدند. انگار همه یه جوری شدند که نمیدونم از کدوم واژه استفاده کنم. عجیب شدند. غریب شدند. روشنفکر، نه. بیاحساس، نه. بیمنطق، نه. جالبه، یه خانم ندیدم که بگه اگه خیانت همسرش رو دید چشمهاش رو از کاسه درمیاره. یا وامیسته پای زندگیاش و حقش رو میگیره و... ولی زیاد شنیدم که بگه، سرم رو میندازم پایین و از زندگیاش میرم بیرون! 
قدیمترها خیلی چیزها رو با افسوس از پشتِ شیشهی ویترین مغازهها نگاه میکردیم و با توجه به ردههای مختلفِ سنی، افسوسهای بزرگ و کوچک میخوردیم. 
به نظرم شروع وبلاگنویسی، نقطهی عطفی بود توی تاریخ چند سالهی حضورِ اینترنت در ایران. فضای خوب و مناسبی ایجاد شد تا آدمهای دور و نزدیک، داخل و خارج، حرفهاشون رو راحت و بیواسطه بزنند و توی این شرایطِ تقریباً یکسان و عادلانه، وبلاگهایی که حرفی برای گفتن و حوصلهایی برای بهتر نوشتن داشتند موندگار بشن و مخاطب جدی جذب کنند، نقد بشن و بدهوبستون اطلاعات داشته باشند. 
تهران هم بارون بهخودش دید. دیروز، این شهرِ خسته، تَن و بدنی خیس کرد و سَر و صورتی شُست تا کمی این غبار و دوده و خاکستر کمتر بشه. 
کار سختی بود امروز از خواب بیدار شدن و لِخلِخ خودم رو تا سَرِ کار کشوندن. سخت که چه عرض کنم، مَرد میخواست! 
دروغ چرا؟ انگار وقتی عزا همگانی میشه، آدم راحتتر میتونه تحمل کنه. نه اینکه خداینکرده زبونم لال، روم به دیوار، برای دوست و رفیق، همسایهی بالا و پایینی، بَد بخواهی، نه؛ ولی وقتی میبینی شمال و جنوب و هر چهار طرفِ تهران، چادر مِشکی سَر کرده و حالا دیگه آبوهوا و آلودگی، هیچ ربطی به منطقهی شهرداری و پلاک خونه و پیش شمارهی تلفن نداره، تو دیگه یه جایی از جلو و عقبت نمیسوزه؛ که ای داد، ای بیداد، بالاییها خوردن و پایینیها رو به قبله دراز کشیدن و مُردن. وقتی میبینی همه دارن سُرفه میکنند، همهی چشمها دو کاسه خون شده، آبریزش بینی دارند، فینفین میکنند، مریض شدند، دارند میمیرند، دروغ چرا، خوشحال میشی!
«مه-دود» مختص ایران و تهران نیست. بلایی بوده که سَر خیلی از شهرهای بزرگ و صنعتی دنیا اومده. سالهای قبل، کلی آدم توی لندن و مکزیکوسیتی و لسآنجلس بهخاطر همین قضیه مُردند، ولی سالها قبل. و ما سالهاست که وقتی به پاییز میرسیم از وارونگی دما و اینورژِن میگیم و مینویسیم و بعد از اون آفتابه دست گرفتن و آبپاشی ابرها عینهو گلهای بنفشه باغچه بیبی جون! فقط و فقط محدودهی طرح ترافیک رو افزایش دادیم. 
پدر و مادری از پسر پنج سالهشان میپرسند آیا حاضر است به خواهر سه سالهاش خون بدهد چون اگر خونِ مناسب دریافت نکند ممکن است جانش را از دست بدهد. پسرک تردید میکند و میپرسد آیا میتواند فردا صبح جواب بدهد. پدر و مادر قبول میکنند: «البته». 
تهران خسته است. آشفته است. بیخواب و پریشون احواله. نَه روز آرامش داره و نه شب. سیصدوشصتوپنج روزِ سال و دریغ از یک روز هوای سالم و پاک؟! آخه این انصافه؟ این همه دود، بوق، ترافیک، شلوغی، گدا و گرونی. 
بزرگتر که میشی، جوابِ خیلی از سوالهای اساسی زندگیت رو پیدا میکنی. بَحثِ عدد و رقمهای شناسنامه نیست، بحثِ شمسی، قمری و میلادی بودن سِن و سال نیست، بحثِ متولدِ ماه فلان و بیسار نیست، که فراز و نَشیبِ و بازیهای زندگی، خودش خوب میدونه کارنامه رو کی بده دستت و مُهر قبولی رو بزنه پای اون و بفرستدت کلاس بالاتر.