اصفهــان
تصمیم گرفته بودم اینبار مزاحمِ کسی نشم، این شد که راهی «هتل جلفا» شدم. محلهی جلفا اونقدر جذابیت و کِشش داره که شاید محال باشه، آدم پاش رو اصفهان بذاره و شبی، نصفهشبی، ناخودآگاه از کوچه پَسکوچههای این محلهی قدیمی و ارمنینشین سَر درنیاره.
قرار بود فقط یک شب اصفهان بمونم. ظهرِ دوشنبه رسیدم. عصرش جلسهی نقدِ «سرزمین نوچ» بود که به همتِ انجمن داستاننویسان اصفهان برگزار میشد و قرار بود سهشنبه، بعد از اینکه توی شهر تابیدم و یه کمی از در و دیوار قدیمی عکاسی کردم، به تهران برگردم. بلیط هم گرفته بودم ولی اقامتِ یک روزه وسطِ هفته شد چهار روز! و اونهم فقط بواسطهی حضور دوستان عزیز و جذابیتِ محلهی جلفا و شهر زیبای اصفهان.
نمیدونم حرف و حدیثی که دربارهی اصفهانیجماعت ساختن چقدر صِحت داره. این خساست، در دنیای واقعی هم هست یا زایده ذهن یه سری آدمهای قدیمی و غرضورز بوده که خواستن اصفهانیها رو کماعتبار کنند ولی دوستان اصفهانی که من دارم نشون دادن اهالی این شهر اتفاقاً خیلی هم دستودلبازن و به من ثابت شده اهالی زایندهرود خسیس که نیستند هیچ، بسیار هم گشادهدستان.
اصفهان خوب است، جلفا خوبتر. خیابونهای سنگفرش شده و بوی قهوه و زنگِ ساعتِ کلیسای وانک قسمتی از خوبیهای زندگی توی این شهره. کافههای محلهی جلفا، جون میده لَم بدی روی صندلیهاش و گپ بزنی و با دوست و رفیقی از گذشتههای دور و نزدیک حرف بزنی.
هتل جلفا، هتل چند ستاره نیست. اصلاً تو بگو مسافرخونه. تو بگو مهمونسرای بیستاره، ولی میتونه شونهبهشونهی تموم هتلهای پنج ستاره اصفهان رقابت کنه. شانس داشته باشی و اتاق خوبی گیرت بیاد پنجره رو که باز کنی، کلیسای وانک رو میبینی. سَر هر ساعت به تعداد همون ساعت، زنگ کلیسا بهصدا در میآد و هر نیم ساعت، یک ضربه نشون میده که نیمی ساعتی گذشته و تو هنوز در اصفهانی. ساعتِ کلیسایی که به ساعت من سه دقیقه جلو بود و ایکاش مسئول محترمی این چند دقیقه رو درست میکرد تا ساعتِ دقیق و بهموقع اعلام بشه.
اصفهان خوب است. شهری که سابقه، شناسنامه، هویت و تاریخ داره. حیفه که اصفهان بدونِ رودخونه باشه. بدون شک، اصفهان بدون زایندهرود خیلی چیزها کم داره.
تور لیدر که پسرِ سی سالهی پاکستانیای بود با نوکِ انگشت به ساختمونِ خیلی بلندی اشاره کرد و گفت: «قبل از رکودِ اقتصادی 25% جرثقیلهای دنیا توی دبی کار میکرد.» 
سالهاست که مَردهای زیادی میرن دُبی. میرن و فحش میدن به تموم جد و آبادِ هر چی عَربه و خودشون و کَمر و دودولشون رو توی دیسکو و نایتکلابهای هتل یا بَر خیابون، با، یا، در کنارِ خانمهای خوب و متشخص آنچنانی خالی میکنند. 
با دیدن ساختمونهای شیک و قشنگ و بلند میسوزیم. با دیدن آخرین لامبورگینی و فراری و بهترین برندهای دنیا میسوزیم. با دیدن استاندارد بالا توی همین کشور زپرتی دو سه میلیونی چسبیده به خودمون میسوزیم. با بالا رفتن هر روزه درهم و کاهشِ ریال میسوزیم. با دیدنِ اتیکت قیمتها میسوزیم. با بالا رفتن برج شیخ فلان و حقارتِ برج میلاد در کنار همهی این برجهای بیشمار میسوزیم. 
از اینکه شیخ زاید و خیابونهای امارات دیگه داره همقد و اعتبار نیویورک میشه میسوزیم. بعد از اینکه 170 درهم دادیم و با ماشین تویوتای ژاپنی کمی پرسه زدیم توی بیابونهای شهر و تپهها رو بالا و پایین کردیم و آفتاب خورد وسط پیشونیمون میسوزیم. توی وایدوادی و آتلانتیس و پارک آبی و زیر آفتاب و کنار استخر و حوض و دریا میسوزیم. 
توی این دو سه سال اخیر، یکی از شهرهایی که با خودم قرار گذاشته بودم حتماً ببینمش، «استانبول» بود. داشتم برای تابستون برنامهریزی میکردم که یهویی همه چی جور شد و 15 ساعت مونده به پرواز، خبر دادن که چمدون ببندم و خودم رو برسونم فرودگاه که خلبان و 235 مسافر منتظر من هستن و دارن بهم فحش میدن! 
توی تعطیلات طولانی عید، آدمی دوست داره به فراتر از قاره آسیا پرواز کنه. به جاهای دور و ناشناخته بره ولی با شرایطِ فعلی ارز و داشتنِ پاسپورتِ معتبر ایرانی! پنداری باید به همین کشورهای درب و داغونِ در و همسایه بسنده کنیم که بعضی از اونها هم که تا دو سه سال دیگه عضو جامعه اروپا بشن دیگه باید قیدِ سفر بهشون رو بزنیم.
لنچ، بزرگتر از اونی بود که تصور کرده بودم. بندر، بزرگتر و باصفاتر از اونی بود که توی ذهن خودم ساخته بودم. قشم، بزرگتر از اونی بود که با متر خودم، اندازه زده بودم. 
یکی از خصوصیات ترافیکی اهالی محترم اصفهان اینه که پنداری تحت هیچ شرایطی عادت به زدن راهنمای ماشین برای گردش به راست و چپ ندارند. تو باید با حس ششم بفهمی که کدوم ماشین قصد گردش و چرخش داره! فقط گاهی مشاهده میکنی چیزی دراز حدود یکونیم متر عینهو چوب بلندِ نونوایی سنگگ از ماشین بیرون اومده و داره تکونتکون میخوره و این به علامت اینه که راننده قصد گردش داره وگرنه اصفهانیهای اصیل محاله که راهنما بزنن. توی این چند روز، وقتی تک و توک ماشینی که راهنما زدن رو نگاه کردم، پلاکی غیر از 13 داشتند.
:: این حضور مستمر شبانگاهی من در اینترنت و آپدیت کردنِ وبلاگ در این موقع از شبانهروز (ساعت پُست مطلب موید این نکته است!)، قطعاً نشوندهندهی این حقیقت است که روشنفکر جماعت که من! هم جزء آن گروه باشم بجای شرکت در مجالس لهو و لعب و مراکز فسق و فساد و بار و دیسکو و نایتکلاب و خوردن و دیدنِ چیزهای آنچنانی، وقت خودش رو صرف امور خیر و مسایل فرهنگی میکنه. 
:: بنظرم ترکیه با تمام هزینههایی که برای پیوستن به جامعه و کشورهای اروپا کرده و پُزی اروپایی بودنی که به کشورهای بدبخت بیچاره دور و بَرش میده، ولی هنوز بطور اساسی فاصله داره با کشورهای اروپایی مُدرن.
چند سال قبل و بعد از سخنرانی بعضیها! پرواز مستقیم به آنتالیا ممنوع شد و این شد که مجبور شدند شهری اَعلم کنند بین تهران و آنتالیا تا پروازهای این مسیر، اونجا توقفی مصلحتی داشته باشند. مثل خیلی چیزهای قانونی که دَر روهای قانونی هم داره. یه مدتی استانبول بود و حالا شهری کوچک به اسم قاضیانتپ. شهر و یا شاید دهی که از همون بالای و از توی هواپیما، بخوبی مشخص است که مبنای زندگی آدمهاش بر اساس کشاورزی بنا نهاده شده. مزارع بسیار زیبا که حیف، مهماندار بداخلاق تُرک که از همون اول سفر گیر سه پیچ داده بود به اینجانب و بنا به گفتهی همراهان و دوستان، پنداری از من خوشش اومده بود ولی بخدا این راه خوش اومدن و ابراز علاقه نیست! اجازه نداد عکاسی کنم وگرنه میتونستم عکس این مزارع رو بذارم تا شما هم حالی کنید. بعد از توقفی حدود 45 دقیقه و سوختگیری هواپیما، دوباره اوج گرفتیم و بعد از حدود یک ساعت پرواز، سرانجام در آنتالیا فرود اومدیم.
از اين درد و بلاهای شيكِ خارجی گرفتم! Jet Lag دست از سَرم برنمیداره. هيچوقت اهل اين قر و فِرها نبودم كه وقتی بعدِ 24 ساعت پرواز به مقصد میرسيدم چنان شب رو به صبح میرسوندم كه گويی از باغچهبيدی تا سه راه شكوفه رو قدم زنون رفتم! 
جا زياد داريم و عينهو مسير پرواز امارات نيست كه دوستان با كامنت و ايميل مدعی شدن بنده در اين مورد دروغ ميگم كه نمیدونم آخه چی اين وسط گير من مياد كه اگه هواپيما از آفريقا اومده باشه مثلاً من بخوام چُسی بيام و بگم كه از اروپا اومده! والله بخدا مسيرهايی رو كه هواپيما از بالای كشورها رد ميشن رو من جزء كشورهايی كه رفتم منظور نمیكنم و اتفاقاً هدف بعدی سفر به قاره آفريقاست! 
اینجا آدمها نُنُر بار میان. هی به خودم میپیچم. جیش دارم. ای بابا، کمرم هم که درد گرفت. ولی نه خوب شد. مال این بود که بد نشسته بودم. بچهها میگفتند تهران بارون بود ... سه روز بارون و مه. درختها چه حالی کردند. اون شهرداری که به دادشون نمیرسه مگر اینکه ابرها یه غیرتی به خرج بدن. خدا هم یه وقتهایی اونقدر طاقچه بالا میذاره که آدم دیگه حالش بهم ... اَستغفرالله. 
این چند وقته چند تا هم کتاب خوندم. همچین دور از کتاب نبودم. الان دوتاش رو میزه. خیلی هم خوب و نایس بودند. الان که جیش دارم دلم قهوه هم خواست. نه خود قهوه هااا. بوی قهوه. بوش خیلی حال میده. یکی هم نبود توی این خراب شده که یه قهوه هم باهاش بخوریم. بشنیم توی استارباکس و چُسناله کنیم و حرفهای قلمبه سُلمبهی روشنفکری بزنیم. یکی که دلش برای ایران خیلی تنگ شده باشه و هی من از خوبیهای ایران بگم تا اون هم هی اونجاش بسوزه. از خوبیهای ایران؟!
دیروز تقویم رو نگاه کردم. دیدم آلردی داره محرم میاد. شاید یه دوربین بخرم. این روزها علاقه پیدا کردم به عکاسی. نه از این علاقه تخمیها. نه بخدا. هوس نیست. اینجا هم رفتم دنبال دوربین. قیمتهای چند تا مغازه و سایتها رو دیدم ولی فرق چندانی نداشت با تهران. خدا رو چه دیدی شاید آخر عمری عکاس شدم. توی زندگی تا اینجا که هیچ پُخی نشدم. حالا شاید بعد از این هنرمندی، عکاسی، نویسندهای، دسته خری شدم! میخوام از دستههای مُحرم و عزاداران حسینی عکس بندازم. حالا اگر هم نخریدم، شاید دوربین یکی رو قرض گرفتم. کی دوربینش رو برای دو سه روز بهم قرض میده؟! هان کی؟! هیچکی؟! ای عوضیها. وای حسین کشته شد. اونجا رو نگاه کن دارند قیمه میدن. بریم بخوریم؟ نه من نذری نمیخورم. آقا یه کمی از اون ته دیگش هم بده. خدا شاهده واسه مریض میخوام. وای حسین. حسین حسین.
آخرین روز اُکتبر هر سال، مراسم و جشن هالوین توی آمریکا برگزار میشه. سالهای قبل هم این موقع آمریکا بودم و مراسم هالوین رو دیده بودم ولی خب مراسمی که دیشب توی West Hollywood برگزار شد، ظاهراً از جمله بهترین و قشنگترین مراسمیه که توی شهرهای مختلفِ آمریکا برگزار میشه که به لطف دوستان، امسال من این شانس رو داشتم در بطن و وسطِ حادثه باشم!
از اونجایی که سه ساله (و بعد از اینکه قرار شد ازدواج گیها در این ایالت آزاد بشه که البته بعداً این قانون رو برداشتند) این خیابون بنوعی مرکز جشن هالوین لس آنجلس شده، از قبل سِنهای مختلفی توی خیابون زده بودند و گروههای مختلفِ موزیک، برنامهی رقص و آواز داشتند. کلی هم توالت عمومی! گوشه کنار خیابون قرار داده بودند که بهرحال همین امکانات، نشون از این میده که شهر خودش رو برای این مراسم آماده کرده بود. و ما سالهاست که توی ایران مراسم عمومی مختلفی برگزار مىکنیم و همین حداقل امکانات رو فراهم نمیکنیم جوری که برای شاشیدن باید به یکی از خونههای ناشناس پناه ببریم! 
از قرار معلوم سیستم در خارج! جوری طراحی شده که شما رو به سمتِ سیستماتیک زندگی کردن سوق که نه، بلکه با پَس گردنی هول میده! و هر مقاومتی مُنجر به شکستِ پَک و پهلوی شما میشه. در حالی که شاید در برخی موارد برای همین فاصله مجبور باشی بلیط 200 – 300 دلار بخری، ولی وقتی برنامهی سفرت رو بدونی حتی میتونی با 40 دلار این مسیر رو با هواپیما پرواز کنی. امتیازی که حتی در اروپا بواسطهی فاصلهی کم بین کشورها تو میتونی با همین قیمت به دو سه تا کشور اونورتر از مبدا هم سفر کنی.
فرودگاه 
از من به شما نصحیت تا جاییکه میتونید از پرواز با ایرلاین و شرکتهای هواپیمایی آمریکایی پرهیز و دوری کنید. بجز هواپیمایی ویرجین که قبلاً هم بهش اشاره کردم، من به شخصه هیچ دلخوشی از پروازهای داخلی و بینالمللی آمریکایی ندارم. اینبار با 
سیدنی تکهی از بهشت برین، همون گمشدهای که خداوند متعال وعده داده! شهری با آب و هوای معتدل که کوه داره، جنگل داره، دریا داره، لابهلاش کلی هم حُوری و صد البته غِلمان هم داره! 
تون آرزو کردم که آدم گوسفند مرینوس باشه و در این کشور و این طبیعتِ زیبا بچره ولی زکریایی رازی نباشه توی یه کشور جهان سومی! آخه بدبختی یکی دو تا هم نیست. شماها هیچ جایی رو هم ندیدین که من بگم زیبایی Bega شبیه اونجاست. برای ما ایرانیها متعصب اوج زیبایی جاده چالوس و جنگل 2000 است و بس! خب ندیدم و حق داریم فکر کنیم باسن بزرگِ آسمون پاره شده و ایران کشوری چهار فصل تالپی از بغل فرشتهها و نافِ آسمون افتاده کفِ زمین و حالا جادهی چالوس و کَن و سُولقونش زیباترین نقاط دنیاست!
چهارشنبه شب، با شرکت هواپیمایی 
توی استرالیا اگه کسی اومده باشه فرودگاه دنبالتون، به محض اینکه میشینید روی صندلی جلوی ماشین، اولین چیزی که برای ما ایرانیها عجیبه، دیدن فرمون جلوی شکممونه! 
يه چمدون يشمی پارچهای دارم كه يه جورايی دوستش دارم. خودم هم نمیدونم چه جورايی ولی دوستش دارم. خب من از اون دسته آدمهايی هستم كه چون خيری از آدميزاد نديدم با اشياء يه جورايی رفاقت میكنم و شايد اگه بعضیهاشون (البته نه ديگه يه چيزهایی مثل رَنده) جنسيتِ مشخصی داشتند، حتی عاشقشون هم میشدم. البته نه، دروغ چرا اونقدر عاقل هستم كه عاشق نشم. 
توی لسآنجلس و خونهی بيتا و رضا ولو بودم كف اطاق، دراز به دراز رو به قبله. ظرفِ آجيل همراه با پستههای تواضع سمت يمين و شكلاتهای M&M هم سمت يسار، يه جورايی تلفيقی از سنت و مدرنيته رو مُشت مَشت به نيّت نخودچی كشمش میريختم توی حلقم قـُربَهالله كه رضا اومد و گفت: من دارم ميرم كالج میخواهی تو هم بيايی؟! منهم كه كُشته مُردهی علم و اَدب و مراكز فرهنگی هنری، بقول خودشون گفتم: Why Not. 
تهران اين موقعيت رو داره كه اگه حال و حوصله داشته باشی، با طی حدود چندين كيلومتر در چهار جهت اصلی، به اقليم و شرايط مختلف آبوهوايی ميرسی كه اصلاً قابل تصوّر نيست. آران بيدگل يه شهر كوچولوهه كه جورايی چسبيده به كاشان. از اونجا 50 كيلومتر رو توی خاكی بری، ميرسی به كوير مرنجاب. طبيعتی فوقالعاده زيبا و منحصر بفرد كه تو مات و مبهوت و دست به ماتحت، میمونی كه اين همه زيبايی چه جوری ميتونه توی اين برهوت وجود داشته باشه.
مدتها بود كه با خودم كلنجار میرفتم و میخواستم اين توالتهای ايستاده رو محكی بزنم. اونهم منی كه توالت ايرانی برام از اُلويتهای بزرگ زندگیم برای زيستن و مُمد حيات بشمار ميره! دروغ چرا قبلترها كه پشت لبم تازه سبز شده بود و قد و قامتم همچين لاغر و تركهای بود، اگه يه موقع توی باغ و بستان و دهی، فشار مثانه ميزد بالا، خيلی دو دوتا چارتا نمیكردم و همچين بدم نميومد سر آلتقتاله رو بدم بيرون و سرپا بشاشم به طبيعتِ جاندار. اينجوری هم مثانه خالی ميشد و هم قسمتی از اوره، جذب زمين ميشد كه برای دار و درخت هم غنيمتی بود توی دوره زمونهای كه كشور تحريم و كود شيميايی به سختی وارد ميشد ولی خب الان ديگه سالهاست از آخرين باری كه سرپا شاشيدم گذشته. هر چی هم كه فشار ميارم ولی باز ذهنم ياری نمیكنه ولی خب اين يكی فرق داشت با بقيه. بحث بلاد كفر بود و توالتِ ايستاده و تكنولوژی و پُزی كه میتونستم به دوست و آشنا بدم كه بله در سفر چندمم به آمريكا من توی يكی از اين نيمكاسههای ايستاده شاشيدم و فلان و بيسار و ...
اینجا آمریکاست. آدمهای زرنگ خیلی زود عوض میشن که اگه عوض نشن و سلام تو رو علیک بگن اونوقت دیگه نمیتونند زندگی کنند، خُرد میشن زیر چرخهای سنگین زندگی صنعتی که اگه صد سال هم اینجا بمونی و توی همین خاک هم بپوسی محاله قواعدش رو یاد بگیری. خرد میشن زیر همین Taxی که همهشون برای حساب کتابهای آخر Marchش درد زایمان میگیرند.
امروز سهشنبه، علی قلمبه در حالیکه ناشتا همهى آباء و اجداد من رو فحش میداد، بابت اینکه زود بیدار شده و مجبور شده بود توی ترافیک اتوبانی که کم نداره از ترافیکِ اتوبان همت رانندگی کنه، توی فرودگاه سانفراسیسکو و جلوى تابلویی که روش نوشته شده بود 