پچپچههای پشت خط نبرد
خیلی سال پیش، که شاید دیدنِ تاتر جزء الویتهای کارها و فانهای من نبود، علیرضا نادری «پچپچههای پشت خط نبرد» رو که نوشتهی خودش بود، کارگردانی میکنه. ظاهراَ اجرای خیلی خوب، قوی و بهیاد موندنی از آب درمیاد.
سالها میگذره تا همین سه چهار سال قبل، یکی از روزهای سردِ پاییزی، مثل همین موقعها، آخر پاییز بود که من «کوکوی کبوتران حَرم» نادری رو توی تاترشهر دیدم و این اجرا که اتفاقاً برخلاف پچپچهها... فضایی کاملاً زنونه داشت، اونچنان حَک شد توی ذهنم که حالا هر موقع اسم نمایش و تاتر میاد، بدونشک یادِ «کوکوی کبوتران حرم» میافتم. فوقالعاده بود.
و حالا چند وقتی هست گروه دیگهای، کار قدیمی نادری رو توی تالار مولوی اجرا میکنه. برای من این «پچپچههای پشت خط نبرد» یکی از کارهای خیلی خوب و موندنی شد و انگار بودنِ اسم و رسم علیرضا نادری پای هر اثری میتونه مُهر محکمی برای خوب بودن کار باشه.
هرچند به نظرم این اجرا میتونست کوتاهتر باشه و میتونست دور بشه حتی از اون یه کم شعاری شدن آخرش، ولی باید قبول کرد یکی از کارهای خوبی که توی این چند وقت اخیر اجرا شد پچپچههای پشت خط نبرد بود. کاری به کارگردانی اشکان خیلنژاد و بازی نوید محمدزاده، که انصافاً خوب بازی میکنه و فقط امیدوارم کلیشه و یک شکل و اندازه نشه.
در حالیکه نَم بارونی توی تهران باعث میشه این شهرِ نیمهفلج، به تمام معنا از دستوپا بیوفته و مچاله بشه، کار سختییه خودت رو با هزارویک مکافات به سینما برسونی و به تماشای فیلمی بشینی که ازش تعریف و تمجیدِ زیاد شنیدی اما وقتی ده دقیقه، بیست دقیقه، چهل دقیقه از فیلم رو میبینی، عینهو شیربرنج وا بری روی صندلی سینما که واقعاً فیلم جدید کاهانی با این همه حرف و حدیث همین بود. 
س.
دروغ چرا؟ انگار وقتی عزا همگانی میشه، آدم راحتتر میتونه تحمل کنه. نه اینکه خداینکرده زبونم لال، روم به دیوار، برای دوست و رفیق، همسایهی بالا و پایینی، بَد بخواهی، نه؛ ولی وقتی میبینی شمال و جنوب و هر چهار طرفِ تهران، چادر مِشکی سَر کرده و حالا دیگه آبوهوا و آلودگی، هیچ ربطی به منطقهی شهرداری و پلاک خونه و پیش شمارهی تلفن نداره، تو دیگه یه جایی از جلو و عقبت نمیسوزه؛ که ای داد، ای بیداد، بالاییها خوردن و پایینیها رو به قبله دراز کشیدن و مُردن. وقتی میبینی همه دارن سُرفه میکنند، همهی چشمها دو کاسه خون شده، آبریزش بینی دارند، فینفین میکنند، مریض شدند، دارند میمیرند، دروغ چرا، خوشحال میشی!
«مه-دود» مختص ایران و تهران نیست. بلایی بوده که سَر خیلی از شهرهای بزرگ و صنعتی دنیا اومده. سالهای قبل، کلی آدم توی لندن و مکزیکوسیتی و لسآنجلس بهخاطر همین قضیه مُردند، ولی سالها قبل. و ما سالهاست که وقتی به پاییز میرسیم از وارونگی دما و اینورژِن میگیم و مینویسیم و بعد از اون آفتابه دست گرفتن و آبپاشی ابرها عینهو گلهای بنفشه باغچه بیبی جون! فقط و فقط محدودهی طرح ترافیک رو افزایش دادیم. 
پدر و مادری از پسر پنج سالهشان میپرسند آیا حاضر است به خواهر سه سالهاش خون بدهد چون اگر خونِ مناسب دریافت نکند ممکن است جانش را از دست بدهد. پسرک تردید میکند و میپرسد آیا میتواند فردا صبح جواب بدهد. پدر و مادر قبول میکنند: «البته». 