ری‌را صدایی می‌آید امشب
بدون‌شک آخرین هفته‌ی خردادِ نودودو، در تاریخ موندگار می‌شه. روزهایی که تو گویی خداوند، نه فقط روی این گربه‌ی خوابیده رو بوسیده که همه‌ی ایران و ایرانی رو بغل کرده! انتخابِ حسن روحانی به‌عنوان رئیس‌جمهور منتخب و حالا هم که راهیابی تیم فوتبال ایران به مسابقات جام‌جهانی 2014 برزیل.
سال‌هاست که ایرانی به این حجم از خوشحالی عادت نداره! انگار همه‌مون منتظریم تا کسی با نیشگون یا لگد، از خواب‌ناز بیدارمون کنه و خوشبختانه گویا تاریخ داره تکرار می‌شه و امسال رو شبیه سال‌های نه‌چندان دور کرده. همون سالی که ایران بعد از بُرد تیمِ استرالیا به جام جهانی رفت و خاتمی، رییس‌جمهور منتخب مردم شد و...
در کنارِ تمام شعارهای گل‌و‌گشادی که ایرانی مهمون‌نوازه و هزاران بهترینی که همیشه خودمون به قبل و بعدِ ملت و کشور ایرانی می‌چسبونیم، واقعیت جامعه اینه که مدت‌ها بود چهره‌ی همه‌مون اونقدر عبوس و گرفته و افسرده بود که پنداری آدم‌هایی هستیم سیاه و در بهترین حالت خاکستری، و چقدر خوب که این دو تا جشن شادی به‌فاصله‌ی چند روز تَنگ هم چسبید تا ملتی رو خوشحال کنه. که حتماً جامعه‌شناسان و روانپزشکان خیلی بهتر می‌تونند این حجم از افسردگی جامعه امروز ایرانی رو تجزیه تحلیل کنند که خودمون خوب می‌دونیم چقدر خسته بودیم (و هستیم) و چقدر جامعه نیاز به این شادی و رها کردن صدای گرفته و بغض گره‌خورده داشت. که انگار هر کدوم از ما دو متر طناب برای روز مبادا دَم دست داشتیم تا اگه شرایط بدتر و تَنگ‌تر از این شد، خودمون رو حلق‌آویز کنیم و اگه این‌جا، توی کافه نادری، با هدایت سَر یه میز ننشستیم در عوض اون دنیا هم‌پیاله‌ی هم باشیم!
و اما کی‌روش سرمربی تیم ملی نشون داد که تفاوت مربی بین‌المللی با مربی در حد بومی-محلی و فولکور، خیلی بیشتر از تومنی دوزار می‌تونه باشه! تا چند ماه پیش کی می‌تونست تصور کنه تیم ملی فوتبال ایران رو بدون حضور سیدمهدی رحمتی، عقیلی، علی کریمی؟ و کی‌روش نشون داد که مربی بزرگ، به‌راحتی در مقابل قر و قمیش بازیکن سر تسلیم فرود نمیاره. از کنار سیدمهدی می‌گذره و دروازه رو توی سه مسابقه‌ی مهم و حساس و حیاتی می‌سپاره به دروازه‌بانی که تجربه‌ی ملی نداره و بدون گل‌خورده، در این سه بازی، با سه بُرد مهم تیم رو به جام جهانی می‌بره.
ای‌کاش، پاقدم دولت جدید خوب باشه. اونقدر خوب که بعد از این، شاهد روزهای شاد این‌چنینی باشیم. ای‌کاش هفته‌‌هایی مثل آخرین هفته‌ی خرداد نودودو، خیلی بیشتر از این، توی تاریخ این مملکت تکرار بشه که سهم همه‌ی ما از شادی و از زندگی، خیلی بیشتر از اینه.
