واژه‌ها تَنگ هم نمی‌شینه. تمام اصول و قواعدِ دستور زبان رو هم که بدونی، هرچقدر زبان‌‍‌شناس باشی و نهاد و گزاره بشناسی باز هم فاعل کم میاری برای این همه جمله‌ و کار نکرده. فعل‌های زیادی دارم، اما همه بدون فاعل. «دوم شخص مفرد» فراری است از این جمله‌ها. هر چی مونده، «اول شخص مفرده» و جمع‌های بدونِ خاصیتِ ما، شما، ایشان.

این همه ماضی و مضارع، حال ساده و استمراری، چه فایده که فاعل فراری است از این دستور زبان مستعمل و کهنه. چرا کسی یادمون نداد که «دوم شخص مفرد» یعنی زندگی؟!