لابیـرنت (از پشت یک سوم)

بعضی شعرها رو انگاری نوشتن برای یه بُرش خاصی از حال و روز تو. انگاری اونقدر با شاعرش رفیق بودی که روبروت نشسته و زُل زده توی چشم‌هات و مثل نقاشی که پُرتره آدم‌ها رو می‌کشه، برای اون لحظات از زندگی تو، شعری گفته.

آرزوهایت بلند بود

دست‌های من کوتاه

تو نردبان خواسته بودی

من صندلی بودم

با این همه

فراموشم مکن

وقتی بر صندلی فرسوده‌ات نشسته‌ای

و به ماه فکر می‌کنی

......................

شاعر: حافظ موسوی

عکس: روزبه روزبهانی