بُغض
بغض فیلم خوبییه. فیلمی بدون حاشیه. بدون ادا اصولِ اعصاب خردکن. شُستهرُفته که همه چیز، خیلی خوب سَر جای خودش نشسته. شخصیتها. دیالوگها. کِشش داستان. دوربین. تصویر.
توی تبلیغات فیلم نوشته، «فیلم دهه شَصتیها» که اصلاً باهاش موافق نیستم. نمیدونم این تقسیمبندی سال و دهه، چه فایدهای میتونه برای ماها داشته باشه که انگار هر چی بیشتر غم و غصه و بدبختی رو وصل کنیم به دهههای زندگی خودمون، موفقتریم!
فیلم، داستانِ زندگی دو جوانی رو که توی ترکیه سرگردون هستند، روایت میکنه. چند ساعتِ آخری زندگی این دو نفر که معتادند و قصد تَرک ترکیه رو دارند و در کنارش، با فلاشبک، گذری کوتاه به آشنایی و چرایی بودنشون در ترکیه رو نشون میده.
بغض اولین کار رضا دُرمیشیان در مقام کارگردان هست. فیلم توی ترکیه و شهر زیبای استانبول، فیلمبرداری شده و هنرپیشههای فیلم، باران کوثری، بابک حمیدیان و مهران احمدی هستند. بهنظرم وقتی پای فیلمی اسم تورج اصلانی (مدیر فیلمبرداری) دیده بشه باید منتظر تصاویر زیبا و بکری بود و توی «بغض» این تصاویر ناب وجود داره.
توی این روزهای خوب پاییزی، دیدنِ بغض پیشنهاد میشه.
