یــازده
يارو پشت تلفن، با صدای نكرهای گفت از ساعت 5/7 صبح تا 2 بعدازظهر هستيم.
میدونستم اون موقع صبح كسی، پشت ميزش نيست. بهمين خاطر فرداش ساعت 15/8 توی دفتر تائيد گواهی مدارك پزشكی بودم. اطاق بزرگی كه سه چهار تا خانم و دو سه تا آقا، پشت كامپيوترهاشون نشسته بودند و اون موقع صبح، همهشون خميازه میكشيدن و خوابآلو خوابآلو، هر كسی بطور فُرادا لقمهی ميذاشت توی دَهنش. ساكت و مودب يه گوشهی واستادم. داشتند صبحونه میخوردند و نمیخواستم مزاحمشون بشم. البته ظاهراً اونها هم هيچ توجهای به اين موجود دوپا كه حالا يه لِنگه پا و عينهو بچه يتيمها گوشهی اطاق واستاده بود نداشتند. آقا و خانمی سَر اينكه كولر رو خاموش كنند يا نه، جر و بحث میكردند.
يكی از خانمهای اطاق صِدام كرد. رفتم جلوی ميزش. بخار از روی ليوان چايیش بلند ميشد و ظرفِ پنير و تكهی نون سَنگك كنار كيبوردش بود. ازش معذرتخواهی كردم و گفتم: اگه لطف كنيد، میخواستم اين دو تا گواهی پزشكی رو تائيد كنيد. اول برگههای دكتر و بعدش خودم رو بطور تمام قد، نگاهی كرد و پرسيد: خودتون هم عضو سازمان هستيد؟!
خنديدم و گفتم: به ريخت و قيافهی من میخوره دكتر باشم؟!
چيزی نگفت. از پشت ميزش بلند شد و همونجور كه لُقمهش رو میخورد، رفت پشت ميز ديگهای كه مشخص بود ميز همكارش هست و ايشون هنوز نيومده.
_ بابت هر برگه بايد 11 هزار تومن بديد.
_ مشكلی نيست.
كاغذها رو گشت و توی فيش بانكی و جلوی رقم به عدد، نوشت 110000بعد فيش رو داد دستم و گفت برو پايين، طبقهی همكف. بانك اونجاست.
نگاهی كردم و گفتم ولی من دو تا برگه رو میخوام تائيد كنم. قاعدتاً ميشه 22 هزار تومن.
مانتو مقعنهی مشكی پوشيده بود. تيپيك نمونهی لباس كارمندی يه خانم توی اين سی سال. همونجور كه داشت برمیگشت تا بره پشت ميز خودش بشينه گفت: خاك عالم توی سرشون! بخدا آدم خجالت میكشه بخاطر اينكه امضاء دكتری رو تائيد كنيم و يه مُهر بزنيم پای يه گواهی، يازده هزار تومن از مردم بگيريم. نمیخواد. شما برو بانك، همين يازده تومن رو بده بيا، كافیيه.
جدول خيابونها رو عوض میكنند. اين خيابونها هم كه ماشالله يكی و دو تا نيستند. زيادن و بیانتها و برای جدولهای اين شهر هيچ فرقی نداره كه خطكش ِ يه كوچهی بنبست باشند يا حريم اتوبانی دَرندَشتِ چند لاينی، چون نه بوسههای عاشقانهی تـَه كوچهی بنبست رو يادشون میمونه و نه ويراژهای بچه سرمايهدارهایی كه اين روزها پُشت پورشه و مازرآتی میشينند و فارغ از عرقهای رانندهی مسافركش بدون بنزين مسير ونك _ آزادی، گاز ميدن اين اتوبانهايی رو كه حالا مجهّز شده به دوربينهای بیمدار و بامدار و میخندن به نيش تموم بازنشستههايی كه روی صندلیهای آهنی ايستگاههای متروك، منتظر اتوبوس شركت واحد نشستند كه برای جدولهای اين شهر هيچ فرقی نداره كه ساكنان خوشبخت منطقهی 1 و پای دامنهی البرز باشند يا منطقهی 20 شهرداری و بـَر قبرهایتنگ و تاريكِ بهشتزهرا كه قراره همهشون بزودی توسط پيمانكاران عوض بشن. 
اطرافِ كاخ سفيد، مهمترين محل برای اجرای نمايش دموكراسی آمريكايی است. دولتی كه در چند دههی گذشته از ديكتاتورترين رهبران جهان حمايت كرده، در كشور خود اجازه میدهد بدترين توهينها به رئيس جمهور در مقابل خانهی او صورت گيرد. 
انگاری زدن و با زور آوردن پای اين كامپيوتر. پُشت اين ميز. گفتند بشين و زر نزن. نه! گفتن بتمَرگ و زر زر زيادی نكن. هر چند زر زری هم نكرده بودم. ساكتم. از همون روزی كه برگهی قرارداد رو امضاء كردم لالمونیگرفتم. همه كه نبايد بيزينسمن بشن توی والاستريت، خب اين مملكت هم كارمند بدبخت دونپايه هم ميخواد ديگه. حالا هم كه انگاری نامردا در رو بستن و رفتن و حالا من از فرصت بوجود اومده، دارم استفاده میكنم و چيزكی مینويسم تا برای شما گفته باشم زندهام.
ببخشيد. همين درد و مرض ِ سَر و كون و تبخال و عطسه خيلی هم خوبه. ماها كه عادت كرديم شاكر باشيم و كم بخوريم و گِرد بخوابيم. بالاتر رو نبنيم و همه اونهايی رو كه سوار بر بنز و بیامو، اندرزگو و ايرانزمين و جادهی چالوس رو بالا و پايين میكنند، پولدارهای مريضی بدونيم كه نمیتونند غذا بخورند. مطمئن باشيم كه كسانی هستند كه آرزوی زندگی ما رو دارند و قارونی هستند كه دكتر گوارش هر شب فقط خوردن 7 تا 9 تا دونه برنج رو براشون تجويز كرده. بنز دارن و خونهی توی فرشته ولی حتی از خوردن 10 تا دونه برنج عاجزند. در عوض ما اگر هيچی نداريم سلامتی داريم. آبگوشت بُزباش رو دو لپی میخوريم و در خونهمون رونق اگر نيست صفا هست و آنجا كه صفا هست پُر از نور خدا هست. بنابراين خداياااا شُكرت. شكر. 
پيرمردی بالای سنگنوشته واستاده. ماسماسَكی دستش گرفته و با چشمهای لوچش از پشت اون، منشور كوروش رو بررسی میكنه. دوربين تلويزيون زوم میكنه روی صورت پيرمرد. گيجوويج دور و برش رو نگاه میكنه. ياد ايزی لايف ميوفتم! لبخند كمرنگی ميزنه و سری تكون ميده. بعلامت اينكه بله، خودِ خودشه. همون منشور كوروش معروف و من توی دلم فحش ميدم به پيرمردِ هافهافویی كه از كشيدن تنبون كـ.ـونش عاجزه و حالا قراره سَند بزنه به اصالتِ اين سند منگولهدار تاريخی كه ما ايرانیها بواسطهی همين يه لوله سفالی درب و داغون، دهن تمام مليّت و قوميتهای مختلف دنيا رو سرويس كرديم كه بله ما اِل هستيم و بل هستيم و لندن هم سالهاست كه تائيدش كرده و حالا اين پيرمرد احتمالاً باستانشناس كه خودش كم نداره از سَرستونهای تختجمشيد سر تكون ميده كه اين منشور آزادی است و من همونجور كه زولبيا باميههای باقیمونده از ماه رمضون رو با چايی میخورم به داستانی فكر میكنم كه شايد بزودی نوشتمش! 
داستانی در ژانر جنايی_پليسی. لندن، منشور كوروش كبير رو برای مدت 4 ماه به موزه ايران باستان تهران قرض ميدهه تا هم حُسن نيت خودش رو در روابط ديپلماتيك با ايران نشون بده و هم ايرانيان دوستداران تاريخ ِ اين مرز پُرگهر، اين امكان رو داشته باشند از نزديك اين اثر باستانی رو ببينند.
خبرها رو میخونم. در حاليكه امروز كرج به استان البرز تبديل ميشه، سيل كوچ روستائيان به شهرها هنوز ادامه داره. بيشتر از سی ساله كه دارن ميان و لامصب تموم نشده و حالا امروز دولت چاقو رو گذاشته بيخ گلوی ادارهیها و كارمندهای مادر مُرده كه اِلا و بلا شما بايد به شهرستان كوچ كنيد. 
زمان ِ خيلی زيادی لازم نيست تا توی تاريكی سينما بفهمی كه برای چه فيلم مزخرفی، وقت گذاشتی. حالا ديگه عادت كرديم كه بطور ديفالت، وقتی قراره يه فيلم ايرانی ببينيم اصل و اساس رو بر محوريت يه فيلم فوقالعاده بد بذاريم مگر اينكه برعكسش ثابت بشه. 
كارناوال مرگ فيلمی كه چند سال پروسهی توليدش طول كشيد،متاسفانه! اين روزها داره اكران ميشه. با كارگردانی حبيب الله كاسهساز كه قبلتر از اينها فقط و فقط تهيهكنندهی سينما بود و ما چقدر بدبخت هستيم كه توی عصری زندگی میكنيم كه بايد اولين تجربهی كارگردانی آقای كاسهساز رو ببنيم! 
تان. اساماسی به سرگرد ميزنه كه چون توی اولين برخورد نگاهت نلرزيد حالا من عاشقت شدم!!! (والله بخدا ما سرگرد هم نيستيم و با طرف 5 تا قرار هم گذاشتيم و توی اين مدت، هيچ جايیمون هم نلرزيده و هنوز كسی عاشقمون نشده).jpg&t=1)
2- بياييم و نقش كارشناس ارشد مبارزه با تروريست وزارت اطلاعات با بازی فرهاد قائميان رو به كل از فيلم حذف كنيم. فيلم چه لطمهای میخوره؟! ايشون توی اين فيلم چيكاره بودن؟ چه نقش و چه حضور جدی داشتند؟! آيا غير از اين بوده كه چون فيلم بغير از داستان اصلی (كه اتفاقاً سوژهی بسيار خوب و جالب و جذابی هم بود ولی متاسفانه با اين فيلم بد، خراب شده) هيچ داستان فرعی نداشته و شما مجبور شدين كارشناس وزارت اطلاعات و نقش مريم رو توی فيلم بسازيد؟ نقشهايی كه شخصيتش اصلاً درنيومد و كاملاً اضافه و ول بودند در جريان داستان؟!
با اين فيلمها و با اين سينما به هيچ جايی نمیرسيم. همين ميشه كه بسياری از بينندههای تلويزيون جذب برنامههای فارسی 1 ميشن و منی كه هيچ علاقهی به هيچ كدومش ندارم، ترجيح ميدم هر شب حداقل يه قسمت از سريال فرار از زندان prison break رو ببنيم تا ذائقهام با ديدن فيلم و سريالهای مزخرف ايرانی هرزه نشه.
شايد يكی از جاهايی كه خيلی دوست دارم برم و ببينمش شهر نيويورك باشه (چه گـُه خوردنها!) منهم نگم خودتون خوب میدونيد كه امروز نيويورك، يكی از مهمترين مراكز هنری و ادبی دنياست. نمیدونم آب و هوای اين شهر چیداره كه نصف بيشتر نويسنده و كارگردانهای بزرگ و حتی معاصر آمريكا، ساكن اين شهر هستند. 
پل اُستر با بدبختی و بيچارهگی تونست پل اُستر بشه و زمانیكه تونست حقش رو از جامعهی 300 ميليونی آمريكا بگيره و اون جايیكه ديگه میتونست استاد دانشگاه باشه و بشينه توی دفترش و از امكانات پل اُستر شدنش استفاده كنه جملهی بالا رو ميگه و اين همون نگرشیكه باعث ميشه يكی بشه اُستر و جاودانه بمونه در فرهنگ و ادبيات دنيا.
اين پست میتونه بهونهی خوبی باشه تا دوباره از نشر چشمه تعريف و تمجيد كنيم. نشری كه حالا با مديريت و انتخاب خوب و درستِ كتابهای فارسی و ترجمه شدهی خارجی، تونسته يكی از مهمترين انتشاراتیها برای اهالی ادب بخصوص دوستداران داستان و رمان باشه. 
هاروكی موراكامی
ديروز جمعه روز قدس بود و چند روز قبلترش، يعنی 31 آگوست روز جهانی وبلاگ! ما بوديم و يه روز دراز و بلندِ تعطيل تابستونی كه عينهو رودهی گوسفند هم كِش ميومد لامصب ِ بیمروّت. هر چی زولبيا باميه و پستهی خام هم بود خورديم ولی حوصلهمون سَر رفته بود، چارهايی هم نبود. تموم جهنّمدرههای اين شهر تعطيل بود. 
نميشه اين حقيقت رو منكر شد كه بعد از گذشت نزديك به دهسال، وبلاگستان و زن و مردهايی كه پشت اين خط و نوشتهها نشستند هنوز هم اونقدر جذابيت دارند كه در رابطه با خيلیهاشون ميشه داستانسرايی كنيم. 
حرف مُفت زدن توی فرهنگ ما ايرانیها غنّا و منزلت تاريخی داره! مال امروز و ديروز نيست. خيلی از بزرگان ما توی جمع و موقعيتهای آنچنانی زرهايی زدند كه سالهاست نشده ماستمالیش كنند، پس گلهای نيست از دختر و پسری كه برای چُسی اومدن خودشون رو می چسبوند به فلان بلاگر معروف كه آره فلانی رفيق من و ما هر هفته با هم ميريم كوه و شيشه میكشيم و علف میخوريم! 
كافه تعطيل بود. سينما و تئاتر هم ايضاً. برای ماهايی كه وقت كم داريم و سَر پيری تازه جعبهی مارگيرمون رو از توی زيرزمين درآورديم تا معركهگيری كنيم و حالا يادمون افتاده كه عزرائيل داره روز به روز بهمون نزديك و نزديكتر ميشه و الانه كه صوراسرافيل بدمه توی اون شيپور وووزلاش و همه چيز رو كُنفـَيكون كنه و ما هنوز كلی چيزهای خوب داريم برای لذت بردن از زندگیهامون كه لمسش نكرديم و حالا كه كشف استعدادمون بدليل نادانستههای زياد والدين، چند دههی به تاخير افتاده، خب روز تعطيل خيلی برامون فرقی نمیكنه كه بخاطر چه مناسبتی روز رو تعطيل و شب رو آزادمون كردند. 
خلاصه كه كافه تعطيل و بالای سالنهای سينما و تئاتر پنداری سیمینوف گذاشته بودند تا هر كسی كه به اين مراكز فرهنگی نزديك شد، تكتيرانداز، مادرش رو به عزايش بنشاند همچين دَمرو! اين شد كه نشستيم در خونه و دل سپرديم به صدای مداحان خوشآوا. ولی چه صدايی؟! 
تكوتنها بودم. سر ظهر كه بيدار شدم، يه قوری چايی، دَم كردم و تا آخر شب يعنی ساعت ۲ A.M كه خوابيدم، تونستم اين يه قوری چايی رو مديريت كنم! البته چند باری مجبور شدم تكونی به خودم بدم و كتری رو پُر آب كنم ولی همون دو تا پيمونه با شعلهی مِلويی كه بدون در نظر گرفتن بهينهسازی انرژی تا آخر شب كه چه عرض كنم تا دَمدمای صبح روشن بود، باعث شد توی تمام ساعت از شبانهروز چايی آماده باشه. قهوهخونهای تك نفره ساخته بودم برای خودم. 
شام اُلويهی چند روز پيش رو خوردم. بعضی چيزها بايد بمونه و بهش زمان بخوره تا خوشمزه بشه. ماهيت الويه هم مثل دوست و رفيق ميمونه، بايد بمونه. نميشه داغ داغ خوردش! دو سه ساعت بعدِ خوردن شام و قـُرصهای رنگی كه بايد وقتی معده پُره، فرستاده بشه به حَندق بلا، 
بعدِ تلفن روزبه يادم اومد كه راست راستی يه زلزله چُسكی اومده و حالا همهمون دوباره ريديم به خودمون. 
صبح شنبه است. هوا خنك شده. ولی نه به اندازهی كه يادمون بره هنوز تابستونه. توی همين روزها هم بعضی وقتها هوا چنان گرم ميشه كه باعث ميشه دوباره يادی از عبادت خدا كنيم تا شايد اون دنيا جهنم رو تجربه نكنيم كه اگر با همين درجه حرارت باشه، واويلاست. 
آهان اين پايينِ تقويم، در رابطه با امروز نوشته: ولادت حضرت امام حسن مجتبی (ع) خب تا اينجاش كه چيز مهی نيست. همزمانی دو تا مناسبت بعدی خيلی جالب و با معناست. روز اكرام و روز كارمند! 
و شك نكنيم كه تا وقتی پزشك و سينما و دانشجو و معلول و عفاف و حجابمون خلاصه شده در همين تقويمهای خالخال پَشمی كه فقط توش شماره تلفن و يادداشت مینويسيم، حال و روزمون بهتر از اين نخواهد شد. 
اين روزها اونقدر در رابطه با يه خانم نويسنده و اولين كتابش خونده و شنيده بودم كه شبها وجداندرد داشتم كه حتماً اميلی برونته دوباره اومده و من هنوز فرصت نكردم كتاب اين نويسنده رو ورقی بزنم! 
محمد حسن شهسواری با كتاب شب ِ ممكن معروفتر از قبل شد. شب ممكن رو دوست داشتم. رمانی كه بنا به گفتهی اونهايی كه سبك و سياق ادبيات رو میشناسند بر پايهی پُست مدرن نوشته شده و هر فصلی، فصل قبلی رو نقض میكنه و از همين قرتیبازیها خلاصه! شب ممكن شهسواری رو كه خوندم علاقمند شدم برم سراغ رمانِ پاگرد كه قبلتر از اينها نوشته بود. خوندم و بيشتر از شب ممكن دوستش داشتم. 