برای تویی که نباید بمیری
تو هم شترها رو میبینی؟! شُترهایی رو که نفر به نفر، طول و عرض زندگی رو جولون میدن. شترهایی که قراره جلوی در خونهی تکتکمون بخوابه. کدوم خونه؟ کدوم کاشونه؟ چرا شترها دست از سَرمون برنمیدارند؟ توی تموم این شهر و دیار که من هیچوقت خونهای نداشتم. تو هم نداشتی. حالا از کجا این شترهای بیکوهان و بیجهاز، بیاجازه، جلوی خونهی بیصاحب، دراز به دراز خوابیدن؟ شترها. شترها. آدرس تو رو کی به این شترها داد. تا به کی باید شنید آوای منحوس این کاروانِ ول شده تو دلِ کویر رو. چه قرابتی است میون من و تو و ما و این موجوداتِ چهار پا که انگاری خوش قولترین موجوداتِ روی زمیناند؟ چرا شترها، امروز جلوی این خونهی پرسه میزنند؟
+ نوشته شده در 2011/10/19 ساعت 8:43 توسط K1
|
پنداری این روزها «خیانت» از رگ گردن بهمون نزدیکتره. اتفاقاً سنوسال و چینوچروکهای پیشونی که بیشتر میشه، وقتی تجربههای زندگی، کتاب قطوری میشه که مغرورت میکنه، اگه سَرت توی حساب و کتاب باشه و روزهای زندگی رو الکی خطخطی نکرده باشی، باید بیشتر بترسی از «خیانت». بترسی از اینکه: 1) به طرف مقابلت خیانت کنی. 2) بهت خیانت بشه.
ما هیچی ندارهای الکیخوش، دلمون بَد جور به پاییز خوشه. انگاری ریدن برامون توی این فصلِ خزون و بارون و حالا پاییز فرق داره با سه فصل مابقی سال. برای خودمون قرارهای عاشقونه میذاریم. با خودمون زمزمه میکنیم بارون که بیاد دو نفری از میدون ونک همینجوری سیخونکی میریم تا برسیم به میدون ولیعصر. اصلاً چرا میدون؟ بریم پایینتر. سلانهسلانه تا چهار راه هم میریم. سلامی میکنیم به ساختمون گِردالو تئاتر شهر. میریم که بلیطِ مثلاً فلان کار رو بگیریم که ... نه نه، اصلاً چرا پایینی بریم؟ 
یه سری خصلتهای مثبت و منفی، عینهو ژنها که عامل وراثتی هستن رفته و چسبیده به جنسیتِ آدمها. البته اینها رو توی هیچ کتاب و سایت علمی ننوشته! یه سری تجربیاتِ که توی بکشبکشهای روزگار و بالا و پایین رفتنِ چرخ آسیاب جهان هستی دستگیرت میشه. بنابراین وقتی مرد باشی و همجنس با اشکان، خودت هم نمیفهمی که نگاه هیزی داری و به خیالت داری با اون نگاه تیز و مُردهشور بُردَت، نوازش میکنی روح و تن دختر همکلاسی رو و اگه زن باشی و از جنس مریم، اونوقت حسادت حتی میشه یکی از بهترین فاکتورهای شخصیتی خودت و مریم و همهی زنهای روی زمین که نمیدونی چرا مردها اینقدر نسبت به این موضوع حساساند؟!
مَردهای تموم کره زمین هیز و خانمباز هستند. فکر نکنید که این امر مربوط به مردان ایرانی، عرب و یا مثلاً تُرک هست. مردان غربی و شرقی هم بواسطهی چشمودل سیری و نوع فرهنگی که باهاش بزرگ شدن، تا حدی تونستن این قضیه رو مدیریت کنند وگرنه کافیه همین الان ایمیلی بزنید به یکی از خانمهای دوست و آشنا که خوشگله و بَر و رویی داره و ساکن خارج از ایران و بپرسید آیا نگاه مردانِ چشم آبی و مو بوری که کتوشلوار شیکی هم میپوشن و کروات میزنند به کَرات توی مهمونی و اداره و خیابون و حتی کلیسا اذیتشون نکرده؟ سَر تا پاشون رو اسکن نکرده؟ تو دلشون نگفتن، باز صد رحمت به همون مردهای هیز ایرانی؟ 
بهرحال یه سری از خصوصیاتِ اخلاقی کاملاً جنسیتی است. این باور منه و قرار هم نیست فرضیهی جهانی بشه و هیچ سعی هم در اثبات موضوع ندارم. فقط اگه این موضوع رو قبول کنیم شاید بعد از این راحتتر بپذریم مرد و زن طرف مقابل خودمون رو و دیگه هی از این شاخه به اون شاخه نپریم که احتمالاً بهتر از اونی که داریم، پیدا نخواهیم کرد. 
مدرسهها باز شده و ما اونقدر بزرگ شدیم که حالا دیگه نه بابای مدرسه ما رو میشناسه و نه میتونیم لحظهای بشینیم پشت یکی از اون میزهای چوبی تا سفر کنیم به اون روزهای خوب. تا دوباره بچه بشیم. تا دوباره روپوش سرمهای تن کنیم و موها رو آبوجارو کنیم و بریم و دور بشیم از این روزهای نکبت و نحس که هر چی هست سیاهی هست و سیاهی. بریم و دوباره اونقدر بچه بشیم تا سقفِ آرزوهامون بشه رفاقت با ریزعلی، دهقان فداکار. منتظر این باشیم که چهلهی زمستون، بلوزمون رو آتیش بزنیم تا مسافرهای قطاری رو نجات بدیم. بشیم پترس و انگشت توی سوراخی کنیم تا سدی نشکنه و شهری رو نجات بدیم. 
مدرسهها باز شده و خودمون بهتر از هر کسی میدونیم که بعد از خوندن این همه درس و مشق و رفتن به کلاس و دانشگاه هنوز هیچ گـُهی نشدیم؟ خودمون بهتر از هر کسی میدونیم که همهمون انگاری فقط همون درس روباه و زاغ رو خوب یاد گرفتیم. تملق و چاپلوسی. چه سَری، چه دُمی، عجب پایی شده ورد زبونمون. کم نکردیم خایهمالی که طرف اگه مرد باشه و چیزی هم داشته باشه و بمالیم ایرادی نداره که توی معادلاتی که توی اون ماشین حسابی که زندگی داد دستمون، برامون نوشت که بمالیم مال هر کسی رو که میتونه دو زار بهمون برسونه. حالا دیگه نیازی به سنگ محک نیست که مالیدن هر کس و ناکس شده راه و رسم زندگی این روزها.
مدرسهها باز شده و خودمون خوب میدونیم که اون همه فرمول و جبر و مشتق و لگاریتم، اون همه فرآیندهای پیچیده و مختلف سنتز گیاهان و کارکرد میتوکندری و تقسیم میتوز و میوز به هیچ دردمون نخورد و نتونست هیچ مشکلی از زندگیهامون حل کنه. همهمون مثل عددهای زیر رادیکال سالهاست موندیم توی پیچوخمهای زندگی. هیچ معلمی نبود که توی این همه سال، کتاب زندگی رو برامون ورق بزنه تا چهرهی واقعی دنیای فردا رو بهمون نشون بده. تا بهمون یاد بده نردبون زندگی خیلی پیچیدهتر از اون نردبون پیچپیچییه که اسمش بود DNA و خلقوخوی ماها روی هر پلهاش نشسته بود. 