و رسید سال 89 ... مبارک باشه
و اما، فکر میکردم این میتونه آخرین پست سال 88 باشه ولی خب یه کمی تنبلی کردم و ترجیح دادم بجای اینکه بیام جلوی تلویزیون و خلوت علی و هدی و البرز رو هم بهم بزنم، وسط لحاف تشک خر قَلط بزنم تا سال تحویل بشه این شد که دو سه ساعتی جا موندم از آخرین پست سال! هر چند هنوز شنبه ۲۹ اسفنده و سال بطور رسمی از فردا شروع میشه. بقول این خارجیها don't worry!
سال 88 گذشت. سالی که در عین اینکه به سختی و مرارت و بدبختی و یه جاهاییش دیوثی! گذشت ولی بهرحال گذشت و میدونیم برای همین سال نکبت هم بزودی دلمون تنگ میشه. اصولأ ما ایرانیها عادت داریم برای پشکل گوسفندِ خان جونمون هم دلتنگی کنیم و از اَن خشک هم نوستالژی بسازیم، دیگه 365 روز که خودش آدمها و خاطراتی داره بس فراموش نشدنی. بدور از تمام جریانات سیاسی، این سال هم برای من سالِ بسیار خاصی بود که خب ... بگذریم.
چند سالییه که دعای من برای تمام دوست و دشمنان، سلامتی روح، روح، روح و آنگاه جسم هستش. این تاکید من بر روی سلامتی روح بیدلیل نیست که خدا برای گرگ بیابون هم نخواد به هم ریختن روح و روان رو که بنظرم هیچ دردی بدتر از این مورد توی زندگی نیست. بنابراین مواظب هر جاییتون نیستید و هر جایی رو سوراخ کردین. بتونه کردین. نصفهاش رو بردین. دوختین. جر دادین، بنا به یه سری محدودیتها لاپایی گذاشتین، دماغی عمل کردین، پایی گچ گرفتین، گوشوارهای آویزون کردین، بخیهایی زدین و ... ایرادی نداره ولی تو رو خدا مواظب روح و روانتون باشید.
با تمام سختی و فراز و نشیبِ زندگی، ولی هنوز هم هستیم تا یکبار دیگه سبز شدن بنفشههای شهر و دیار خودمون رو ببنیم. توی سال جدید و پای سفره هفتسینی که قطعاً با تمام مشکلات و مصائب، هنوز بسیار پُررنگتر از سبزههای طلاییترین ایالت آمریکاست، توی اون خلوت خودتون یادی هم از من بکنید. اسمم کیوان هست و شهرتی هم که ندارم. توی سال جدید اگه با نوشتهی، کلامی، ایمیلی و توی دنیای حقیقی و مجازی کسی رو آزردم ببخشید. ببخشید و ببخشیم و دعا کنیم تا همه در کنار هم، خوب باشیم و بزرگ بشیم و رشد کنیم تا بینهایت. سال نو مبارک.
پریشب هم رفتیم سنفرانسیسکو و دوری زدیم. 17 مارچ روز ملی ایرلند و سنت پاتریک بود. همه باید نمادی از رنگ سبز به خودشون آویزون میکردند. شال، کلاه، دستمال گردن، دستبند، تیشرت و ... که منهم از همه جا بیخبر با دیدن این همه آدم سبزپوش یه لحظه جوگیر شدم و با دیدن این صحنه، وسط شهر چنان عربدهایی زده و یا حسینی گفتم که کُرک و پَر خیلی از این جماعت خارجی بیواسطه و بدون واجبی ریخت و توی دلشون گفتند حتماً در آستانه روز ملی ایرلند دوباره کینگکنگ به شهر مراجعت کرده! تو رو خدا غیرت و تعصیب رو میبینید؟! در حالیکه یه سری از خیابونهای سانفراسیسکو بواسطهی حضور برادران گی عزیز شهرت و اعتبار جهانی داره اونوقت من دیدن این عزیزان رو فراموش کرده و وسط سانفراسیسکو فریاد یا حسین سر دادم. حالا اگه اینجا هم کهریزک داشته باشه، من چه خاکی به سرم بریزم با درد شیشه نوشابه و چیز کلفت این سیاهپوستان نره خر؟!
آمریکا، همون آمریکاست. با همون بزرگی و عظمت! 
نسبت به آخرین باری که آمریکا بودم باید بگم بازرسی و چک پلیس، فوقالعاده بیشتر و شدیدتر شده. به محض اینکه پات رو از هواپیما میذاری زمین و وارد سالن میشی از همون لحظهی اول، پلیس حضور کاملاً جدی داره و ظاهراً اصل رو بر این گذاشتند که با توجه به تموم بازرسیهایی که توی فرودگاه قبلی داشتی ولی شاید بدون مدارک و پاسپورت سوار هواپیما شدی! چون به محض فرود و لحظه خروج از هواپیما باید تمام مدارک شناسایی و پاسپورت رو نشون بدی. 
وقتی وسطهای اجرا، فرمان اسم يه سری آدم معروف رو میخوند و اينها چپ و راست از توی همون چند رديف ابتدايی بلند ميشدن و يه دايره نورانی ميومد روی سرشون و جماعت يهويی خودشون رو جر میدادند برای اين هنرمند، بازيگر، پيشكسوت، ورزشكار، آبدارچی، حس خوبی بهم دست میداد. البته بیمعرفتها تا آخرش هم اعلام نكردن كه كيوان از پشت يك سوم فيلتر شده اَسبق و لابيرنت فعلی هم در ميون ماست تا همه جا تاريك بشه و اون نور بياد بيوفته روی من و از جام بلند بشم و به علامت اينكه من خاك پای شما عزيزان هستم، تا كمر دولا بشم و حداقل در كسری از ثانيه حس كنم الان مهمترين بشر روی زمينم، ولی هماينكه بقيه میديدن من هم رديف اول نشستم قطعاً پيش خودشون گفتند اين آقاهه هم آدم حسابی و بچه معروفه كه دقيقاً همون جلوی جلو نشسته و هرازگاهی هم فرمان يه نگاهی بهش میكنه و لبخندی مليحی ميزنه! 
حالا اينها كه چيزی نيست. دو سه رديف اونورتر 
ده دوازده روز دیگه عیده ولی زرشک. دریغ از اندک بویی از روز و شبهای خاص این ایام. فقط طبق معمول همیشه، همه چیز ریخته بهم. خر تو خری شده اوضاع و احوال من و تو و ما و تموم مردم این مملکت، بس دیدنی. روز روزگارش سگ صاحبش رو نمیشناخت توی این تهرون خرابشده حالا که دیگه باید رونما بدیم برای پیدا کردن یه جای پارک یکونیم متری که یه ماتیز چُسکی، قد یه فرغون رو توش جا بدی.
بخدا ندیدیم! هنوز زیبایی ندیدیم که فکر میکنیم جنگلهای شمال بهشت و کویر مرنجاب، آخر آرامش و حس و زیباییهای دنیاست. به والله دنیا رو ندیدیم که فکر میکنیم ایران چهار فصلترین کشور دنیاست. مردمش مهربونترین آدمهای روی زمیناند. این همه دروغ، این همه فحش خار مادر، این همه بداخلاقی، این همه تهمت هست و اونوقت ما ایرانیها از اون قسمت پاره شدهی اونجای آسمون افتادیم زمین و فکر میکنیم ما بهترین دنیا هستیم؟! نه والله. ماها موندیم توی دیدن نوک دماغی که اونقدر هم عمل و کوتاهش کردیم که دیگه حتی اندازهی طبیعی خودش رو هم نداره. حداقل باز اگه دماغمون رو عمل نکرده بودیم شعاع دیدمون بیشتر از الانمون بود! 
بايد بگم كه مدتها بود داستانی به اين زيبايی نخونده بودم. ذوب شده معروفی بعد از 26 سال هفتهی گذشته چاپ شد! نمیدونم اين همه تاخير از طرف نويسنده بود يا مجوز چاپ بهش نمیدادند ولی هر چی كه بود، بعد از خوندن كتاب، داستان و شخصيتهاش چنان رسوب كرده توی روح و روانم كه چند روزیه درگير داستانم. اسفاری چون روح سرگردونی يقهم رو گرفته و لامصب ولَم نمیكنه و حالا ديگه همه جا باهام هست. 
سريعاً لحن را عوض كرد: ((دشمناتونو كوچيك نشمرين! برمیگردن. اگه خونهتون آتيش گرفت دوباره بسازين، اگه خرمنتونو سوزوندن دوباره بكارين، اگه بچههاتون مُردن دوباره بچهدار بشين، اگه شما رو از دره بيرون كردن، برين توی دامنهی كوه، ولی زندگی كنين.))
برمیگردی و پشت سرت رو نگاه میكنی، هست. داره مياد. عقبتره از توه، ولی هست. مهم همينه كه هست. مهم همينه كه داره مياد. مهم همينه كه هر دو، توی يه مسير داريد میريد. به اين رابطه بايد مثبت نگاه كرد. بقول آدم حسابیها برآيندش مثبته، پس ميشه بهش اميد بست. رابطهای كه هر دو نفر، توی يه مسير و به يه سمت حركت میكنند ديگه نياز به نذر و نياز و دخيل بستن نداره. اين رابطه خودش رشد میكنه و توی دل زمين، جا باز میكنه..jpg)
از اينجايی كه من الان هستم تا اون دوردورا دو سه رديف كوه معلومه. مال همين رشته كوه البرزه كه يه سرش اينجا و اون سر خوشبختش رفته تا لا لوهای جنگلهای شمال. اين كوههايی كه توی رديف جلوست، سرشون عينهو اين آدم كچلها، همينجوری گـَر مونده! نه سبزه و نه برفی. گِرد و بعضی نوك تيز و همگی خاكی رنگ ولی كوههای پشت سرشون يه كمی خيالم رو برای بیآبی تابستون برطرف میكنه. اگه بمونه اون برفها و اگه بمونم منی كه خيلی دور میبينم تابستون آينده رو و چند تا اگهی ديگه، اگه با هم جفتوجور بشه، امسال تابستون هم نمیميريم از تشنگی. 
منظورم از ساده، آدمهای دهاتی و روستايی نيست كه بوی گوسفند و پشكل تازه ميدن كه خيلی از اونها هم پيچيدگیهای ذهنی خاصی دارند كه هزار تا كدخدا هم نمیتونه از پسشون بربياد. آدمهای ساده يعنی خيلی از همين آدمهايی كه حتی توی بُرجهای 40-50 طبقهی وسط نياوران ساكنند ولی فاصلهايی ندارند با هالو پشمكیيه كه وقتی باهاشون رودرو ميشی حس میكنی به محض خوردن يه چايی، میتونی تا اون تـَه مُخ و بَصلالنخاعشون رو بخونی. اين آدمها چه زن باشن و چه مرد، برام جالب نيستند. آدمهايی كه هيچگونه ذهن چالشی ندارند. صاف فكر میكنند. صاف نگاه میكنند. صاف زندگی میكنند و اگر هم بخوان برينند بهت، همينجوریی صاف ميرينن بهت. بدون هيچ پيچ و خم و تنوعی!
آدمها بايد اين مهارت رو داشته باشند كه برای طرف مقابلشون (دوست، همسر، پارتنر، پدر، مادر، همكار) خيلی زود يكنواخت نشن. (میدونم الان ذهن همهتون ميره سراغ چی! خب اون قضيه هم مثل همين قضيه، كاملاً مهمه) ذهن آدمها بايد پيچ در پيچ باشه. تو در تو. لابيرنت. قطعاً همهی آدمها نمیپسندند كه طرف مقابلشون اينچنين باشه ولی سهلالوصول بودن ذهن آدمها رو دوست ندارم. اينكه وقتی به نياز و خواسته و تفكرشون نگاه میكنی يه جاده صاف عينهو دشت ورامين ببينی كه فقط بعضی جاها چهار تا دونه هندوونه و خربزه كاشته شده كه از فاصلهی خيلی دور هم قابل ديدنه رو دوست ندارم. ذهن بايد مثل جادهی چالوس باشه. پيچ در پيچ تا ندونی توی پيچ بعدی قراره چه اتفاقی بيوفته. هر چند اين امكانش هست كه سقوط كنی ته دره. ولی تموم لذتش به اينه كه بتونی طرف مقابلت رو كشف كنی. خودت بگردی تا كليد صندوقخونههای دالونهای مختلف رو پيدا كنی.
هر چی فكر كردم متوجه نشدم كه چرا به رنگ ارغوان آخرين فيلم حاتمیكيا، 5 سال غُل و زنجير شده بود. فيلمی خوب و ديدنی، كه گذر زمان باعث نشده بوی نا و كهنگی بگيره. 
قاعدتاً وقتی دستگاه شنود داخل گوشی تلفنِ منزل ارغوان كار گذاشته ميشه، بعد از گذاشتن گوشی تلفن، بايد شنود قطع بشه ولی در تماس آخری كه پدر ارغوان با دخترش داشت بعد از قطع تلفن توسط ارغوان، پدر كه میدونه تلفن داره شنود ميشه با ماموران اطلاعاتی صحبت میكنه! بنظرم اگر اين حرفهايی كه من فردا به ديدن دخترم ميام و از شما هم نمیترسم و .... بين پدر و خودِ ارغوان رد و بدل ميشد خيلی بهتر از اين سكانسیيه كه دختر تلفن رو قطع میكنه و پدر شروع به صحبت با ماموران اطلاعاتی میكنه. اين صحنه حتی اگه از لحاظ فنی هم ايرادی نداشته باشه ولی بدجوری توی ذوق ميزنه.