...
آدمهایی که یکبار زندگی رو چهار تا کردن و همهی سُفره زندگی رو با خوب و بدهاش و تموم کاسه، بشقاب، قاشق، چنگال، گوشتکوب، ظرفهای تُرشی و ماست و نمکدون جمع کردن و گذاشتن لب تاقچه تا از یه جایی به بعد مسیر پُر فرازونشیب و پُر از چاله چولهی زندگی رو تنهایی ادامه بدن آدمهای محتاطی میشن.
فارغ از اینکه اون سَر زندگی، مرد و زنش خوب بوده یا بد، خاطرات شیرینی داشته یا تلخ، دیگه میشن مارگزیدهای که از ریسمون سیاه و سفید میترسه.
آدمهایی که یکبار زندگی مشترکشون تَرک خورده، آدمهایی که واستادن پای زندگیشون و دیدن لرزیدن و خرد شدنش رو، موندن زیر آوار زندگی چند ساله و دوباره دست روی زانوهاشون گذاشتن و بلند شدن و خاک و خُل رو از روی شونههاشون تکوندن و واستادن روی خرابههای زندگی قبلی و با بغض نگاه کردن اون همه برهوت رو، آدمهای ترسویی میشن.
آدمهایی که یکبار نشستن پای سفرهی عقد تا زندگی رو ادامه بدن با زن و مردی که حتماً روزی عشقشون بوده و بعدش امضاء کردن دفتر بزرگی رو به بلندای شب یلدا و رفتن تا مثل گربه، توی تنهایی بلیسن تموم زخمهای بودن و نبودنها رو، آدمهای خستهای میشن.
دور این آدمها باید یه نوار زرد رنگ کشید و نوشت خطر! حالا که دیگه چینی بندزنی هم نیست، نزدیک شدن به این آدمها هم بههمین راحتی نیست. منتظره تلنگریاند تا خرد بشن. تا دوباره تیکه تیکه و پخش زمین بشن. تحمل این آدمها سخته. شاید کار هر کسی نباشه. اگه براتون ارزش نداره، نزدیک نشید به آدمهایی که خاطرات، زندگیشون رو تقسیم کرده به روزها و شبهایی که دیگه نیست.
اینکه من کمتر از فرهنگ و هنر مینویسم دلیل بر این نیست که حضور جدی در این عرصه ندارم، البته یه کمی کمرنگتر از قبل هستم ولی هستم؛ کما اینکه فرهنگ و هنر مملکت هم مثل بقیه جاهاش، این روزها همچین چیز درست و حسابی برای ارائه نداره. 
رضا یزدانی است. بعد از آلبوم ساعت 25، اینبار یزدانی با ساعت فراموشی و البته بدون حضور یغما گلرویی کار جدیدی رو با همون سبک راک ارائه کرده و حالا توی این پاییز پُر خیر و برکت که از در و دیوارش برف و بارون میباره، میشه شیشههای ماشین رو بدیم بالا و یا امپیتری رو بذاریم توی گوشمون و همقدم بشیم با صدای عالی رضا یزدانی. 
زندگی باغچهی بزرگییه که توی این یه گـُله زمین، علفهای هرز بیشتر از هر میوهی ثَمرداری قد کشیده. قرار باشه زندگی کنیم باید یه دستمون بیل باشه واسه کندن و یه دستمون داسی برای بُریدن. حالا دیگه ما آدمهای شهری، نه میدونیم بیل چیه تا بکاریم و نه میدونیم اون داس هلالی رو چه جوری باید دست بگیریم تا وقتی قرار شد ببُریم، دست و بال خودمون رو زخمی نکنیم. 
در حالیکه سال گذشته بعضی از بزرگان مملکت ادعا کرده بودند غربیها مانع از این میشن که ابرهای بارانزا به سمت ایران بیان، هنوز 47 روز از پاییز نگذشته که برف تمام ایران را خیلی سفت و سخت در بر گرفته! ایکاش ایشون ادعا میکرد که غربیها مانع از رسیدن پول و دلار به ایران هستند شاید اینجوری دو زار به حقوقمون اضافه شده بود. 
دوستانِ فیسبوک از علاقهی من به «آوا» خبر دارن و انصافاً باید اعتراف کنم که توی این انتخاب «صدا» گزینهی دهم من برای تیک زدن کنار اسم آوا بوده! خب اینجا هم همون حکایتِ «تو مو بینی و من پیچش مو» انتخابم بر اساس پیچش مو بوده و نمیشه با خیلی از آدمها، بهخصوص خانمها سر این موضوع جر و بحث کرد که چرا آوا؟! (انصافاً پیچ پیچیهای موهاش رو ببنید!)
این تمام داشتههای یکی از مفاخر موسیقی ایران زمین است. بهتر از هر کسی میدونم که اصلاً قرار بر این نیست که همهی آدمها همه چیز رو بصورت آکادمیک و علمی یاد بگیرند ولی حضور سی ساله بر قله موسیقی، ادبیات، سینما، باید تو رو به جایی برسونه که بتونی داشتههای تجربی خودت رو انتقال بدی. در اینکه حضور در کنار گوگوش و تشویق از طرف ایشون میتونه مسیر سخت خواننده شدن رو هموارتر کنه و به شرکتکنندگان انگیزه صد برابر بده هیچ شکی نیست ولی اینکه خانم گوگوش هیچ چیز علمی برای ارائه به هنرجو نداشته باشه و یا حتی توان انتقال داشتههای خودش رو هم نداشته باشه...!
فیلم «یه حبه قند» برخلاف تعریف و تمجیدهایی که ازش شده، فیلم خوبی نیست. فیلمی که به نحو اغراق شدهای فقط سعی داره رنگ و تصویرهای خوب به توی بیننده نشون بده. «یه حبه قند» میتونست بدون هیچ داستان و شخصیتی فیلم نباشه و فقط یه آلبوم عکس باشه که ظرف چند دقیقه ورق بزنی و چند تا عکس خوب از شهر کویری یزد ببینی. 